با اجازه خدا

خدايا تو مرا به اعتدال آفريدى و در طفوليت پرورشم دادى و به ميزان كفايت روزى ‏ام عطا كردى.
خداوندا من در آياتى كه به عنوان كتاب آسمانى نازل فرموده ‏اى و بندگانت را بدان بشارت داده ‏اى يافتم كه چنين فرمودى :
اى بندگان من كه بر جان خويش اسراف كرده و تجاوز نموده ‏ايد، هرگز از رحمت خدا نا اميد نشويد، چرا كه خداوند همه گناهان را مورد مغفرت و آمرزش قرار مى‏ دهد.

و در گذشته گناهانى كه تو خود از آنها آگاهى و كم و كيف آنها را از من بهتر ميدانى از من سر زده است. پس واى بر من از آنچه تو در نامه اعمالم نوشته ‏اى. و اگر جاى اميدوارى به عفو تو كه همه چيز را شامل مى ‏شود نبود، خود را هلاك مى ‏ساختم‏ و اگر امكان مى ‏داشت كه كسى از پروردگارش بگريزد، براستى من از همه سزاوارتر بودم كه از تو بگريزم.
و هيچ چيز در زمين و آسمان از تو پنهان نمى ‏ماند و تو آن را حاضر مى ‏كنى و مجازات و محاسبه تو در قيامت، كفايت خواهد كرد.
پروردگارا، من اگر از تو مى‏ گريزم، تو طالب منى و اگر من از تو فرار مى‏ كنم، تو بدنبال منى و اينك من با حال خضوع و ذلت و افتادگى در پيشگاه تو سر به فرمانم.
اگر مرا عذاب كنى ، به حق شايسته آنم و اين امر از جانب تو عين عدل است و اگر مرا ببخشى ، همچون گذشته عفوت شامل حالم شده و لباس بخششت را بر تنم پوشانده ‏اى.
پس اى پروردگار من، از تو درخواست مى ‏كنم به حق اسمائى كه نزد خود پنهان دارى و به حق آن جمالى كه پرده ها مانع از درخشش آن شده ‏اند، بر اين نفس نالان و بر اين تكه استخوان ناتوان رحم آور.
نفسى كه تحمل گرماى خورشيدت را ندارد پس چگونه حرارت آتش دوزخت را تحمل تواند كرد؟ و نيز كسى كه نمى ‏تواند صداى رعد آسمان را بشنود، چگونه تاب شنيدن صداى خشم تو را دارد ؟!

پس اى خداى من ، بر من رحم كن، من فردى كوچك و ناچيزم، و ارزشى اندك دارم و عذاب من هرگز به مقدار مثقال و ذره ‏اى بر سلطنت تو نمى ‏افزايد و اگر عذاب كردن من چيزى بر ملك تو مى ‏افزود از تو مى ‏خواستم كه به من صبر در اين عذاب را عطا كنى و دوست مى‏ داشتم كه آن فزونى در ملك تو محقق گردد. ولى خدايا سلطنت تو بزرگتر و ملك تو با دوام ‏تر از آن است كه اطاعت فرمانبران چيزى بر آن بيفزايد و يا نافرمانى گناهكاران چيزى از آن بكاهد.
پس اى مهربانترين مهربانان، بر من رحم كن و اى صاحب جلالت و اكرام، از من درگذر و توبه‏ ام بپذير كه براستى تو، توبه پذير و مهربانى.