با اجازه خدا

امیر المومنین علی علیه السلام به کمیل یار دیرین خویش این گونه پند می دهد: یا کمیل قل عند کل شدة : « لاحول ولا قوة الا بالله » تکفها .(تحف العقول/ص288) ای کمیل ! در هر سختی و مشکلی بگو : « لاحول ولا قوة الا بالله » تا آن مشکل و سختی برطرف شود . این همان ذکر شریفی است که سید الشهدا حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز پر بلای عاشورا بسیار می گفتند و از همین روست که با وجود آن همه بلا ها و مصیبت های جان سوز و جان گداز ذره ای ترس و استرس و دلهره بر وجود نازنین حضرت وارد نشد و حضرتش بسان عاشقی که خرامان به وصال معشوق می شتابد ، با چهره ای گشاده و خندان به استقبال شهادت شتافت . به ذکر تو من شادمانی کنم به یاد لبت کامرانی کنم (اوحدی مراغه ای) چه کسی جز آفریدگار بزرگ هستی بخش توانایی بر طرف نمودن مشکلات و برآوردن آرزو های ما را دارد ؟! انسان خداجو در هنگام روبرو شدن با سختی های جان فرسا ، خداوند را از عمق وجود می خواند و یاد می کند و آفریدگار مهربان نیز او را یاری می رساند چرا که رفاقت دوسویه است باید بخوانی تا بخواندت .باید ذکرش بر لبانت جاری شود تا یاریش نصیبت شود. فاذکرونی اذکرکم . پس به یاد من باشید ، تا به یاد شما باشم . (بقره /آیه 152)