با اجازه خدا

امیر المومنین علی علیه السلام به کمیل یار دیرین خویش این گونه پند می دهد: یا کمیل قل عند کل شدة : « لاحول ولا قوة الا بالله » تکفها .(تحف العقول/ص288) ای کمیل ! در هر سختی و مشکلی بگو : « لاحول ولا قوة الا بالله » تا آن مشکل و سختی برطرف شود . این همان ذکر شریفی است که سید الشهدا حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز پر بلای عاشورا بسیار می گفتند و از همین روست که با وجود آن همه بلا ها و مصیبت های جان سوز و جان گداز ذره ای ترس و استرس و دلهره بر وجود نازنین حضرت وارد نشد و حضرتش بسان عاشقی که خرامان به وصال معشوق می شتابد ، با چهره ای گشاده و خندان به استقبال شهادت شتافت . به ذکر تو من شادمانی کنم به یاد لبت کامرانی کنم (اوحدی مراغه ای) چه کسی جز آفریدگار بزرگ هستی بخش توانایی بر طرف نمودن مشکلات و برآوردن آرزو های ما را دارد ؟! انسان خداجو در هنگام روبرو شدن با سختی های جان فرسا ، خداوند را از عمق وجود می خواند و یاد می کند و آفریدگار مهربان نیز او را یاری می رساند چرا که رفاقت دوسویه است باید بخوانی تا بخواندت .باید ذکرش بر لبانت جاری شود تا یاریش نصیبت شود. فاذکرونی اذکرکم . پس به یاد من باشید ، تا به یاد شما باشم . (بقره /آیه 152)

کسی آرام میآید

نگاهش خیس عرفان است

قدمهایش پراز معنا

دلش از جنس باران است

کسی فانوس بر دستش

بسان نور میآید

امید قلب ما روزی

زراه دور می آید

اللهم عجل لولیک الفرج

خدايا تو مرا به اعتدال آفريدى و در طفوليت پرورشم دادى و به ميزان كفايت روزى ‏ام عطا كردى.
خداوندا من در آياتى كه به عنوان كتاب آسمانى نازل فرموده ‏اى و بندگانت را بدان بشارت داده ‏اى يافتم كه چنين فرمودى :
اى بندگان من كه بر جان خويش اسراف كرده و تجاوز نموده ‏ايد، هرگز از رحمت خدا نا اميد نشويد، چرا كه خداوند همه گناهان را مورد مغفرت و آمرزش قرار مى‏ دهد.

و در گذشته گناهانى كه تو خود از آنها آگاهى و كم و كيف آنها را از من بهتر ميدانى از من سر زده است. پس واى بر من از آنچه تو در نامه اعمالم نوشته ‏اى. و اگر جاى اميدوارى به عفو تو كه همه چيز را شامل مى ‏شود نبود، خود را هلاك مى ‏ساختم‏ و اگر امكان مى ‏داشت كه كسى از پروردگارش بگريزد، براستى من از همه سزاوارتر بودم كه از تو بگريزم.
و هيچ چيز در زمين و آسمان از تو پنهان نمى ‏ماند و تو آن را حاضر مى ‏كنى و مجازات و محاسبه تو در قيامت، كفايت خواهد كرد.
پروردگارا، من اگر از تو مى‏ گريزم، تو طالب منى و اگر من از تو فرار مى‏ كنم، تو بدنبال منى و اينك من با حال خضوع و ذلت و افتادگى در پيشگاه تو سر به فرمانم.
اگر مرا عذاب كنى ، به حق شايسته آنم و اين امر از جانب تو عين عدل است و اگر مرا ببخشى ، همچون گذشته عفوت شامل حالم شده و لباس بخششت را بر تنم پوشانده ‏اى.
پس اى پروردگار من، از تو درخواست مى ‏كنم به حق اسمائى كه نزد خود پنهان دارى و به حق آن جمالى كه پرده ها مانع از درخشش آن شده ‏اند، بر اين نفس نالان و بر اين تكه استخوان ناتوان رحم آور.
نفسى كه تحمل گرماى خورشيدت را ندارد پس چگونه حرارت آتش دوزخت را تحمل تواند كرد؟ و نيز كسى كه نمى ‏تواند صداى رعد آسمان را بشنود، چگونه تاب شنيدن صداى خشم تو را دارد ؟!

پس اى خداى من ، بر من رحم كن، من فردى كوچك و ناچيزم، و ارزشى اندك دارم و عذاب من هرگز به مقدار مثقال و ذره ‏اى بر سلطنت تو نمى ‏افزايد و اگر عذاب كردن من چيزى بر ملك تو مى ‏افزود از تو مى ‏خواستم كه به من صبر در اين عذاب را عطا كنى و دوست مى‏ داشتم كه آن فزونى در ملك تو محقق گردد. ولى خدايا سلطنت تو بزرگتر و ملك تو با دوام ‏تر از آن است كه اطاعت فرمانبران چيزى بر آن بيفزايد و يا نافرمانى گناهكاران چيزى از آن بكاهد.
پس اى مهربانترين مهربانان، بر من رحم كن و اى صاحب جلالت و اكرام، از من درگذر و توبه‏ ام بپذير كه براستى تو، توبه پذير و مهربانى.

. خدایا اگر بخواهی ما را ببخشی از روی احسان توست و اگر بخواهی ما را عذاب کنی از روی عدل توست.
پس به رسم نیکی ؛ بخشش خود را نصیب ما گردان و با چشم پوشی ما را از عذاب خود برهان . زیرا ما طاقت عدل تو را نداریم و بدون بخشش تو هیچ یک از ما رستگار نمی شویم .

ای بی نیاز ترین بی نیازان ! اینک ما در اختیار تو هستیم و من نیازمندترین نیازمندان به تو هستم , پس تهیدستی ما را با توانگریت برطرف فرما. و رشته امید ما را با بازداشتت قطع مگردان , زیرا بدبخت کرده ای کسی را که از تو نیک بختی خواسته است و محروم کرده ای کسی را که از تو بخشش خواسته است , پس در این هنگام به سوی چه کسی روی آوریم ؟ و از درگاه تو , به کجا برویم ؟

پاک و پاکیزه هستی ما درماندگانی هستیم که اجابت دعای آنها را واجب کردی , و رنجیدگانی هستیم که رفع گرفتاری آنها را وعده داده ای و شبیه ترین چیزها به اراده تو , و سزاوارترین کارها به بزرگواری تو رحم کردن به کسی است که از تو رحم می خواهد و فریاد رسی کردن از کسی است که از تو فریاد رسی می طلبد , پس بر ناتوانی ما به درگاهت رحم کن و چون خود را در اختیار تو افکنده ایم , ما را بی نیاز گردان.

خدایا ! شیطان ما را به سبب این که نافرمانی تو را کرده ایم , سرزنش می کند , پس بر محمد (ص) و خاندانش درود فرست , و اکنون که شیطان را به خاطر تو رها کرده ایم , و به سوی تو رو آورده ایم , او را به خاطر سرزنش ما شاد نگردان.

سپاس خدائى را كه اول است بى آنكه پيش از او اولى باشد، و آخر است بى آنكه پس از او آخرى باشد خدائى كه ديده‏هاى بينندگان از ديدنش فرو مانده و انديشه‏هاى توصيف كنندگان از وصفش عاجز شده‏اند. آفريدگان را به قدرت خود پديده آورده، و ايشان را بر وفق خواست خود اختراع فرموده، آنگاه در طريق اراده خود روان ساخته و در راه محبت خود برانگيخته، در حالى كه از حدى كه بر ايشان تعيين نموده قدمى پيش و پس نتوانند نهاد، و براى هر يك از ايشان روزى معلوم مقسومى قرار داده: هر كه را فزونى داده، كاهنده‏اى را نيروى كاستن آن نه. و هر كه را كه را كاستى داده افزاينده‏اى را قدرت افزون بر آن نيست سپس براى او در زندگى مدت معلومى تعيين كرده و پايان معينى قرار داده كه با روزهاى عمر خود بسوى آن گام بر مى‏دارد و با سالهاى زندگيش به آن نزديك مى‏شود، تا چون به پايان مدتش رسيد و پيمانه عمرش را پر كرد او را به طرف ثواب سرشار يا عقاب وحشتبار خود فرا كشد، و به آئين عدالت كسانى را كه بدى كرده‏اند به عمل خود و آنان را كه نيكوئى كرده‏اند به نيكى جزا دهد.
منزه است نامهاى او و پياپى است نعمتهاى او، از كرده خود مسئول نيست و ديگران مسئولند.
و سپاس خدائى را كه اگر بندگانش را از شناختن آئين سپاسگزاريش بر عطاياى متواترى كه به ايشان داده و نعمتهاى پيوسته‏اى كه بر ايشان كامل ساخته محروم مى‏ساخت، در نعمتهايش تصرف مى‏كردند و سپاس نمى‏گزاردند و در روزيش دست مى‏گشودند و شكر نمى‏كردند، و اگر چنين مى‏بودند از حدود انسانيت به مرز بهيميت مى‏رفتند، و چنان مى‏بودند كه در كتاب محكم خود وصف كرده است «ايشان جز مانند چار پايان نيستند بلكه خود گمراه‏ترند».
و سپاس خداى را بر آنچه از خدائى خود بما شناسانده، و بر آنچه از شكر خود بما الهام كرده، و بر آن درها كه از علم ربوبيتش بر ما گشوده و بر اخلاص در توحيدش كه ما را به آن رهبرى كرده و ما را از كجروى و شك در كار خودش دور ساخته، چنان سپاسى كه به آن در زمره سپاسگزاران خلقش زندگى كنيم، و بر هر كه به خشنودى و عفوش پيشى جسته سبقت گيريم.
سپاسى كه تاريكى‏هاى برزخ در پرتوش بر ما روشن شود و راه رستاخيز را بر ما هموار سازد و منازل ما را در پيشگاه گواهان از فرشتگان و پيغمبران و امامان بلند گرداند. در آن روزى كه هر كسى به سزاى عمل خود مى‏رسد، و به مردم ستم نمى‏شود. روزى كه به هيچ وجه دوستى به كار دوستى نمى‏خورد و كسى ايشان را يارى نمى‏كند.
سپاسى كه در نامه نوشته شده‏اى كه مقربين آن را مشاهده مى‏كنند از جانب ما با على عليين بالا رود.
سپاسى كه چون از هول رستاخيز چشمها خيره شود ديده‏هاى ما به آن روشن گردد و چون روى‏ها سياه شود چهره‏هاى ما به آن سفيد گردد. سپاسى كه در پرتوش از آتش دردناك خدا آزاد شويم و به جوار كرمش در آئيم.
سپاسى كه به يمن تأييد آن شانه بر شانه فرشتگان مقرب او زنيم، و در اقامتگاه جاودانى و سراى عزت سرمديش در سلك پيغمبران مرسل در آئيم.
سپاس خدائى را كه زيبائيهاى آفرينش را براى ما برگزيد و روزيهاى پاكيزه را بر ما روان ساخت، و ما را به تسلط بر همه آفريدگان برترى داد و از اين جهت همه مخلوقاتش ما را به قدرت او فرمانبردار، و به نيرويش از اطاعت ما ناچارند و سپاس خدائى را كه در احتياج ما را از غير خود فرو بست. پس در برابر اين همه نعمت چگونه بر سپاس او طاقت داريم؟ يا كى توانيم شكرش را بجا آريم؟ چنين كار محال است، نه جاى استفهام و سؤال است! سپاس خدائى را كه براى قبض و بسط اعضاء آلات و عضلاتى در بدن ما تركيب كرد، و ما را از آسايشهاى زندگى بهره‏مند گردانيد، و اعضائى براى كار در پيكر ما برقرار كرد و ما را از روزى‏هاى پاكيزه اطعام فرمود، و به فضل خود توانگر ساخت، و به نعمت خود سرمايه بخشيد، سپس ما را به پيروى اوامر خود فرمان داد تا طاعتمان را بسنجد، و از ارتكاب نواهى خود نهى فرمود تا شكرمان را بيازمايد، پس از راه امرش منحرف شديم و بر مركب نهيش برآمديم با اين حال به عقوبت ما شتاب نكرد، و در انتقام ما تعجيل نفرمود، بلكه به رحمت خود از روى كرم با ما مدارا كرد، و به مهربانى خويش از روى حلم بازگشتن ما را انتظار كشيد و سپاس خدائى را كه ما را به توبه رهبرى كرد و آن را جز از فضل او نيافته‏ايم. پس اگر جز اين يك نعمت از فضل او را به شما نياوريم هر آينه عطاى او در حق ما بزرگ و احسانش درباره ما جليل و فضلش بر ما عظيم خواهد بود. زيرا سنت او در باب توبه نسبت به اقوام قبل از ما چنين نبود او به حقيقت آنچه را كه تاب تحمل آن را نداشتيم از ذمه ما برداشته و بيرون از حد طاقتمان تكليف نفرموده و جز به كار آسانمان نگماشته و براى هيچ يك از ما حجتى و عذرى باقى نگذاشته .
پس بدبخت از ميان ما كسى است كه بر خلاف رضاى خدا خود را به هلاك افكند، و نيكبخت كسى است كه روى دل بسوى او آورد.
سپاس خداى را بهر آن آئين كه نزديكترين فرشتگان به او و گرامى‏ترين آفريدگان او و پسنديده‏ترين ستايش كنندگان در پيشگاه او وى را سپاس گذارده‏اند، سپاسى كه از ديگر سپاسها برتر باشد مانند برترى پروردگار ما بر همه آفريدگانش .
سپس حمد او را بجاى هر نعمتى كه بر ذمه ما و همه بندگان گذشته و بازمانده خود دارد، به شماره هر چيزى كه از همگى آنها علم او بر آن احاطه كرده و بجاى هر يك از آنها چندين برابر آن هميشه و جاويد تا روز رستاخيز.
سپاسى كه كشش آن پايان نپذيرد و شماره‏اش به احصا در نيايد، و به نهايتش دسترسى و براى مدتش انقطاعى نباشد.
سپاسى كه موجب رسيدن به طاعت و عفو او، و سبب خشنودى، و وسيله آمرزش، و راه بسوى بهشت، و پناه از انتقام، و ايمنى از خشم، و پشتيبان طاعت، و مانع از نافرمانى، و مددكار بر اداء حق و وظائف او باشد. سپاسى كه به آن در ميان نيكبختان از دوستانش نيكبخت شويم و بوسيله آن در سلك شهيدان شمشيرهاى دشمنانش درآئيم. همانا كه خدا يارى دهنده و ستوده است.
صحیفه سجادیه